.......

                                            როდესაც მკოცნი საქმეებით უზომოდ დაღლილს
                                            და შენი კოცნა ჩემში ექოდ აღარ ხმიანობს,
                                             ნუ გეგონება, სიყვარულის არ ვიცი ყადრი,
                                            ნუ იბუტები, ნუ წყრები და ნუ ეჭვიანობ!

                                           სიყვარულს ჩემსას გაუვიდა ოცნების ჟამი,
                                           ფრთები დასცვივდა, მაგრამ მაინც ფხიზელი არის,
                                           არ გეფერება, მაგრამ გფარავს გასაჭირისგან,
                                           ვით დარტყმებისგან დაჭყლეტილი ლითონის ფარი.









არ გიღალატებ და ისევე საიმედო ვარ,
როგორც მოხუცი რაინდისთვის ბექთარი ძველი,
ბრძოლის ქარცეცხლში ის ერთგულად გემსახურება,
ხმლისგან დაგიცავს, მაგრამ სითბოს მისგან ნუ ელი!

და თუ შენ გამცვლი, თუ შენ ჩემთან არ გედგომება,
გადაეყრები ჭუჭყს და ტალახს, დღემდე დაფარულს,
თვითონ მიხვდები, რარიგ ძნელი არის ცხოვრება
და გაიხსენებ, დააფასებ ჩემს ცივ სიყვარულს.

                                 ,, მე დაჭრილი ვარ უიარაღოდ ,
                                    მე შენს სიყვარულს ვერ გავექეცი,
                                    ვერ იტყვი, ჩემზე გული არ აქვსო,
                                    მე გული მქონდა და შენ მოგეცი,
                                    მე დაჭრილი ვარ უიარაღოდ ,
                                    მე შენს სიყვარულს ვერ გავექეცი...!''

, ის სიყვარული შენ რომ გაწვალებს
მე რომ მაწვალებს, აწვალებს მრავალს,
ავია, როგორც დედინაცვალი
ცეცხლს წაგიკიდებს და მერე წავა.''

                              მინდა მქოდნეს ნაზი ფრთები
                                  შენს ოთახში შვეფრინდები
                                      განა დიდხანს გავჩერდები?
                                             გაკოცებ და გავფრინდები 

ხომ იცი რომ მაინც დაგტოვებ,
სუნთქვაშებოჭილს,
გადაცურულ განცდების ზღვასთან,
როგორც ხე გვიან შემოდგომას
ისე დაგიფერთხ,
ამ სხეულიდან,
გადავიცვამ ზამთრის საღამურს.
ერთ-ერთ მირაჟულ გათენების წამში ჩაგკარგავ,
რომ ტკივილებით მიხსენებდე მერე დროდადრო,
დრო დასუსხული, თითებისგან ,
ფანჯრებთან ფეთქავს,
ხომ ხედავ
ჩემში გაზაფხული ისევ შობადობს.
არ შემეჩვიო!
სიყვარულის სადღაც მიღმა ვარ,
არც ოცნებებით გამოთრობა მე არ მჩვევია,
გრძნობებით მხოლოდ ვჟონგლიორობ,
მხოლოდ ვთამაშობ,
ვერთობი,
სულის ნაპრალები არ ხორცდებიან.
წაგლეკავ წასვლით,
ნუ ეცდები რომ გამაჩერო,
თამბაქოსავით გამოგფიტავ და ყველა სურვილს,
ყველა თამამი ახირებით რაც გაგაჩნიამ
ქალის აწყვეტილ ამბიციებს მსხვერპლად შევწირავ.

არ შემეჩვიო!
შორზე კიდევ უფრო შორი ვარ,
რეალობასთან განვსხეულდი თითო უჯრედით,
ვიდრე დაგჭირდეს გადაჩვევა თავგზაარეულს,
არ შემეჩვიო,
სანამ დროა,
ნუ შემეჩვევი! 

თუკი ეულად იგრძენი თავი,
თუ გულში ისევ გაივლე სევდა,
გახსოვდეს, ქვეყნად რომ არის ქალი,
შენ რომ უყვარხარ მთვარეზე მეტად.
თუ დაუბერა სამხრეთის ქარმა,
თუ იალქნები დაგიცვდა ზღვაში,
არ დაივიწყო, რომ ერთმა ქალმა
შენ არასოდეს გაგცვალა სხვაში.
თუ ბედისწერას მიაყრი ფარ-ხმალს,
იღბალს ტყუილით აუხვევ თვალებს,
ქალი არასდროს გატეხავს მარხვას,
ქალი ყოველთვის დაგინთებს სანთელს.
თუ მიგატოვა ერთგულმა მუზამ,
თუ საბოლოოდ დაკარგავ იმედს,
ის გაიხსენე... ის, ვისი სუნთქვაც
ისევ ჰაერით აგივსებს ფილტვებს.
მაშინ დაგტოვებს ყოველი სევდა,
მაშინ ჩაცხრება სამხრეთის ქარი,
და შენც მიხვდები, მაღალმა ღმერთმა,
შენთვის რომ შექმნა ის ერთი ქალი

შენ მონატრება რა არის იცი?

როცა შორს არის და მასზე დარდობ,

შენს საგულეში ვიცი სხვა არის,

ეს ვიცი მაგრამ მაინც გნატრობ.

დიდი ტკივილი რა არის იცი?

როცა დღე და ღამი ფიქრში წვალობ.

გთხოვ მომისმინე ,მოეშვი სიცილს,

შენ ხომ არ იცი მინდა გასწავლო

უზომო სევდა რა არის იცი ?

თუ არც ეს იცი გაშოროს ღმერთმა.

ტკივილი , სევდა სიშორემ იცის .

ეს ყველაფერი მე ვიცი ერთმა.

შენ მოლოდინიც არა გცოდნია,

როცა არ იცი მოვა თუ არა ,

და მასთან მისვლა შორზე შორია.

შენ არაფერი არ იცი არა 

მე შენ მიყვარხარ და ვერ გელევი
შენ ჩემი ხატი ხარ და გეთაყვანები.
ეს სიყვარული არის ულევი
და სათავე უდევს ჩემი გულიდან.

ეს სიყვარული არის ცალმხრივი,
ჩემ დაძახილზე არ უთქვამ ექო
ეჰ,ჩემი გული ამდენს თუ გაუძლებს
როგორ მინდა რომ აღარ იფეთქოს.

შენ არ დამინდე,გული გამიჩერე
და ის მითხარი,რომ თურმე სხვა გიყვარს
ამის გამგონე,გული გამიცივე
და თითქოს რაღაცა შიგნით ჩამიწყვიტე.

იმის მერე თითქოს დაგივიწყე
და ის იარა ნელა მიხორცდება.
სიყვარული რა არის? ზოგისთვის ჭრილობა
რომელიც მთელი ცხოვრება უკან მოგყვება.

შენ მოგიძღვნიდი მთელ ჩემს სცოცხლეს,
საათებს, წუთებს,წამებს...
შენ მოგიძღვნიდი გულის სიმღერას,
გულის სიმებით ნამღერს...
შენთვის დავკრეფდი ჩემო ძვირფასო,
წიტელ ეკლიან ვარდებს...
ტაძრის კედელთან მუხლმოდრეკილი
შენ დაგინთებდი სანთელს...
შენ მოგიძღვნიდი წმინდა სიყვარულს,
გულის სიღრმეში ნადებს...
შენ მოგიძღვნიდი ცრემლის ნაკადულს
წმინდა გრძნობებით სავსეს...
სიკვდილიც კი ვერ შემაშინებდა,
თავს გავწირავდი გწამდეს!
შენ დაგლოცავდი შენთვის დავლევდი,
სიკეთით სავსე ყანწებს...
შენ მოგიძღვნიდი მთელ ჩემს სიცოცხლეს,
საათებს, წუთებს, წამებს...
შენ მოგიძღვნიდი სიცოცხლის ბოლოს,
უხმოდ დაშვებულ ფარდებს...

                                 თვალები

ისევ ღამე და ღია სარკმელი,

სარკმელში შუქი სავსე მთვარისა,

ციმციმებს, როგორც იმ ღამით შენი

თვალთა ალერსი ღმერთმა მაღირსა.

ალბათ იმ ღამით განგებამ ერთი

გამოიმეტა ჩემთვისაც ძღვენი

და დამიტოვა გასახსენებლად

ლამაზ  თვალების უწყვეტი ეშხი

მაგრამ, ადრე თუ გვიანაც ხსოვნა

სადღაც გაქრება-გაჰყვება წამებს…

ეს ლექსი გროშად გაიყიდება

 და ჩამოჰკრავენ უღმერთოდ ზარებს

შენი ნებაა თუ არ გიყვარვარ,

ვერ დაგაძალებ ღმერთმანი ვერა…

მაგრამ, თვალებით მაინც მითხარი,

რომ სამოთხეში ვიქნებით ერთად…

ქალთან ნანატრი ღამე…

რა ლამაზი ხარ ქალაუ,
ნეტავ შენს მკერდზე მაძინა,
ჩამაფლო დიდვან მკერდში და
არასდროს გამომაღვიძა.
დაგიკოცნიდი თვალ-ბაგეს,
ნელნელა ჩამოვყვებოდი,
ჭიპამდე რომ მივიდოდი,
ვნებით სულ ჩამოდნებოდი.
შენი სურნელით გაპოხილს,
სუნთქვაც კი შემეკვრებოდა,
დილამდე რომ მივიდოდით,
ისევ განმეორდებოდა.’

 ქალი   ეულია,თუმცა  რჩეულია,
მხოლოდ  სხეულია?
ქალი  გრძნეულია…
ფიქრად  ქცეულია,
სითბოდ  ქცეულია,
ძალად  ქცეულია,
შენად ქცეულია…
მაინც  ეულია.